310 INTRO : F#m|F#m|E|E
F#m|F#m|E|E
F#m|F#m|E|E
เขาเกิดF#mมาในครอบครัวสามัญชน
ครอบครัวEหนึ่ง
พ่อแม่คF#mาดหวังให้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียว
เมื่อยามเขาเEติบใหญ่
ทนุถDนอมฟูมฟักเลี้ยงลูกรัก
ดั่งแก้วตาF#mดวงใจ
ท่านสอนDคุณธรรมชี้นำค้ำคงไว้
ด้วยเกียรติชายF#mชาตรี
* เด็กหนุ่มAผู้ทระนงองอาจ
จากบทบาทEลูกสามัญชนคนธรรมดาF#m
ผ่านไปหลายปีเDขามีดาวติดอยู่บนบ่า
เหมือนตีตราEความเป็นคนสูงเกินใครF#m
หลงลืมไปคำAที่พ่อแม่สั่งสอน
ไร้อาทรคุE/G#ณธรรมลัดลมหายF#m
คนต่ำกว่าDคือบันไดให้เหยียบขึ้นไป
คำสั่งนายEคือเส้นทางความเจริญF#m
เขาเกิดF#mมาในครอบครัวสามัญชน
ครอบครัวหEนึ่ง
พ่อแม่คF#mาดหวังให้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียว
เมื่อยามเขาเEติบใหญ่
ทนุถDนอมฟูมฟักเลี้ยงลูกรัก
ดั่งแก้วตาF#mดวงใจ
ท่านสอนDคุณธรรมชี้นำค้ำคงไว้
ด้วยเกียรติชายF#mชาตรี
INSTRU : A|A|E|E
Bm|D|F#m|F#m
* เด็กหนุ่มAผู้ทระนงองอาจ
จากบทบาทEลูกสามัญชนคนธรรมดาF#m
ผ่านไปหลายปีเDขามีดาวติดอยู่บนบ่า
เหมือนตีตราEความเป็นคนสูงเกินใครF#m
หลงลืมไปคำAที่พ่อแม่สั่งสอน
ไร้อาทรคุEณธรรมลัดลมหายF#m
คนต่ำกว่าDคือบันไดให้เหยียบขึ้นไป
คำสั่งนายEคือเส้นทางความเจริญF#m
วันหนึ่งF#mเขาเดินเข้าบ้านระยิบยิ้ม
พร้อมกับEยศใหม่
พ่อแก่แก่F#m ที่ป่วยติดเตียงมองหน้าลูกชาย
น้ำตาไหลEเป็นสายธาร
วาจาDที่แผ่วเบาปานคำสั่งสุดท้าย
อยากให้ลูกF#mชายฟัง
ถอดชุดนั้นDโยนทิ้งไป
ฉันอยากกอดEลูกชายฉันคนเก่า
ก่อนจะตายDอยากให้จำคำสอนเจ้า
อย่าลืมเงาE จนหาตนค้นไม่เจอF#m
ก่อนฉันตายDอยากให้จำคำสอนเจ้า
อย่าลืมเงาE จนหาตนค้นไม่เจอF#m
INSTRU : A|A|E|E
Bm|DE|F#m
สูงกว่า คอร์ด
คอร์ด สูงกว่า
เปลี่ยนคีย์คอร์ด สูงกว่า
คอร์ด สูงกว่า ง่ายๆ
เขาเกิด มาในครอบครัวสามัญชน ครอบครัว หนึ่ง พ่อแม่ค าดหวังให้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียว เมื่อยามเขาเ ติบใหญ่ ทนุถ นอมฟูมฟักเลี้ยงลูกรัก ดั่งแก้วตา ดวงใจ ท่านสอน คุณธรรมชี้นำค้ำคงไว้ ด้วยเกียรติชาย ชาตรี เด็กหนุ่ม ผู้ทระนงองอาจ จากบทบาท ลูกสามัญชนคนธรรมดา ผ่านไปหลายปีเ ขามีดาวติดอยู่บนบ่า เหมือนตีตรา ความเป็นคนสูงเกินใคร หลงลืมไปคำ ที่พ่อแม่สั่งสอน ไร้อาทรคุ ณธรรมลัดลมหาย คนต่ำกว่า คือบันไดให้เหยียบขึ้นไป คำสั่งนาย คือเส้นทางความเจริญ เขาเกิด มาในครอบครัวสามัญชน ครอบครัวห นึ่ง พ่อแม่ค าดหวังให้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียว เมื่อยามเขาเ ติบใหญ่ ทนุถ นอมฟูมฟักเลี้ยงลูกรัก ดั่งแก้วตา ดวงใจ ท่านสอน คุณธรรมชี้นำค้ำคงไว้ ด้วยเกียรติชาย ชาตรี เด็กหนุ่ม ผู้ทระนงองอาจ จากบทบาท ลูกสามัญชนคนธรรมดา ผ่านไปหลายปีเ ขามีดาวติดอยู่บนบ่า เหมือนตีตรา ความเป็นคนสูงเกินใคร หลงลืมไปคำ ที่พ่อแม่สั่งสอน ไร้อาทรคุ ณธรรมลัดลมหาย คนต่ำกว่า คือบันไดให้เหยียบขึ้นไป คำสั่งนาย คือเส้นทางความเจริญ วันหนึ่ง เขาเดินเข้าบ้านระยิบยิ้ม พร้อมกับ ยศใหม่ พ่อแก่แก่ ที่ป่วยติดเตียงมองหน้าลูกชาย น้ำตาไหล เป็นสายธาร วาจา ที่แผ่วเบาปานคำสั่งสุดท้าย อยากให้ลูก ชายฟัง ถอดชุดนั้น โยนทิ้งไป ฉันอยากกอด ลูกชายฉันคนเก่า ก่อนจะตาย อยากให้จำคำสอนเจ้า อย่าลืมเงา จนหาตนค้นไม่เจอ ก่อนฉันตาย อยากให้จำคำสอนเจ้า อย่าลืมเงา จนหาตนค้นไม่เจอ