321 INTRO : Am|G|FG|Am
Am|G|FG|Am|Am
อันนี้ล่Amะคือเสียง ผู้ใจหม่นหมอง
ได้ออกมายืนGฮ้อง ลำกลอนเศร้า
อย่าหัวขวนFเด้อแม่ คั่นฟ้อนแต่ท่าเก่า
ให้ฝืนย้องDmแม่นชุดนักร้องสิขาดGหมุ่น
ฮือ.. ฮือ.E.
อย่าซาผู้อกAmหัก ที่ถืกถิ่มจนเสียหลักG
กลายเป็นคน บ่เต็มบาท
กะป่วงมาหลาFยปีผ่าน สติยังบ่คืนร่าง
จักว่าไปหมุ่นDmลี้ อยู่แจใด๋..G E
ฝืนAmยืนจอบส่องG
แนมจ้องEmละไปทั่วทีปทั่วแดนAm
สายตาFเลยพาดแหล่นไปต้องG
มองเห็นหน้าพะนางC น้องหEนึ่ง
ผู้ยืนจั้งFล่ะอยู่ห่างๆ
เผิ่นส่างมาคุ้นGใจหลาย
จนพอเจ้าหยับEmเข้ามาไกล้
แล้วดึงอ้ายมาAmกอดไว้
ได้ยินเสียงFฮ้องไห้ก้องรำพันGอยู่ข้างหู
นี่ผู้สาวเก่าEmของเจ้ายังจำ Amได้บ่
* ลืมบ่เป็นดอกคำนางF
คำนางเจ้าผู้แก้มGป่ายหล่าย
ว่าไผเคยป๋าEmบ่าวพี่ชายไปบ่ลาAm
แต่ซ้ำบ่หนำยังปล่อยFเฮาเป็นบ้า
เจ้ากะบ่หัGวซา ล่ะคันสิไห้ C
กะเปลืองน้ำตาสื่อEๆ
กะเลยต้องฝืนFลำฟ้อนเฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึGกหยัง
ยิ้มเป๋อEmยิ้มเป้ยคือเย้ยทุกข์Amเจ้าของ
ย่านมันหลุดFปากเว้าบักบ้าสิด่วนEmลาก่อน
ล่ะเด้อจักDmหน่อยย่านคำเว้าGว่าฮักคืนมาฆ่าEm
ให้เป็นบ้าAmแฮงกว่าเก่า
INSTRU : Am ( 4 Times )
F|G|Em|Am
F|G|Am|Am
คนAmมันเป็นบ้า กะย้อนว่าฮักGเจ้าหลาย
บัดยามสิตายEmกะถิ่มให้ตายอยู่ผู้เดียAmว
เจ็บFจนเป็นป่วง แต่เจ้าบ่ห่วงGจักหน่อย
หาบ่เห็นจ้อยEmเนาะคำว่าคนฮักกันAm
ฮอดมื้อนี้สิFต่าวคืน ถลาอ่วยGมาหา
เห็นบ่ผีบ้าEmมันบ่มีใจดอกนางAm
จิตDmกะล่องลอยไปเลยAmๆ สมคนบ้า
ปล่อยมันไปหGล่า บ่อยากหวนคืนมาEm
จำอีหยัง Amโอ..
* ลืมบ่เป็นดอกคำนางF
คำนางเจ้าผู้แก้มGป่ายหล่าย
ว่าไผเคยป๋าEmบ่าวพี่ชายไปบ่ลาAm
แต่ซ้ำบ่หนำยังปล่อยFเฮาเป็นบ้า
เจ้ากะบ่หัGวซา ล่ะคันสิไห้ C
กะเปลืองน้ำตาสื่อEๆ
กะเลยต้องฝืนFลำฟ้อนเฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึGกหยัง
ยิ้มเป๋อEmยิ้มเป้ยคือเย้ยทุกข์Amเจ้าของ
ย่านมันหลุดFปากเว้าบักบ้าสิด่วนEmลาก่อน
ล่ะเด้อจักDmหน่อยย่านคำเว้าGว่าฮักคืนมาฆ่าEm
ให้เป็นบ้าAmแฮงกว่าเก่า
INSTRU : Am|G|FG|Am
Am|G|FG|Am|Am
บ้าฮัก คอร์ด
คอร์ด บ้าฮัก
เปลี่ยนคีย์คอร์ด บ้าฮัก
คอร์ด บ้าฮัก ง่ายๆ
อันนี้ล่ ะคือเสียง ผู้ใจหม่นหมอง ได้ออกมายืน ฮ้อง ลำกลอนเศร้า อย่าหัวขวน เด้อแม่ คั่นฟ้อนแต่ท่าเก่า ให้ฝืนย้อง แม่นชุดนักร้องสิขาด หมุ่น ฮือ.. ฮือ. . อย่าซาผู้อก หัก ที่ถืกถิ่มจนเสียหลัก กลายเป็นคน บ่เต็มบาท กะป่วงมาหลา ยปีผ่าน สติยังบ่คืนร่าง จักว่าไปหมุ่น ลี้ อยู่แจใด๋.. ฝืน ยืนจอบส่อง แนมจ้อง ละไปทั่วทีปทั่วแดน สายตา เลยพาดแหล่นไปต้อง มองเห็นหน้าพะนาง น้องห นึ่ง ผู้ยืนจั้ง ล่ะอยู่ห่างๆ เผิ่นส่างมาคุ้น ใจหลาย จนพอเจ้าหยับ เข้ามาไกล้ แล้วดึงอ้ายมา กอดไว้ ได้ยินเสียง ฮ้องไห้ก้องรำพัน อยู่ข้างหู นี่ผู้สาวเก่า ของเจ้ายังจำ ได้บ่ ลืมบ่เป็นดอกคำนาง คำนางเจ้าผู้แก้ม ป่ายหล่าย ว่าไผเคยป๋า บ่าวพี่ชายไปบ่ลา แต่ซ้ำบ่หนำยังปล่อย เฮาเป็นบ้า เจ้ากะบ่หั วซา ล่ะคันสิไห้ กะเปลืองน้ำตาสื่อ ๆ กะเลยต้องฝืน ลำฟ้อนเฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึ กหยัง ยิ้มเป๋อ ยิ้มเป้ยคือเย้ยทุกข์ เจ้าของ ย่านมันหลุด ปากเว้าบักบ้าสิด่วน ลาก่อน ล่ะเด้อจัก หน่อยย่านคำเว้า ว่าฮักคืนมาฆ่า ให้เป็นบ้า แฮงกว่าเก่า คน มันเป็นบ้า กะย้อนว่าฮัก เจ้าหลาย บัดยามสิตาย กะถิ่มให้ตายอยู่ผู้เดีย ว เจ็บ จนเป็นป่วง แต่เจ้าบ่ห่วง จักหน่อย หาบ่เห็นจ้อย เนาะคำว่าคนฮักกัน ฮอดมื้อนี้สิ ต่าวคืน ถลาอ่วย มาหา เห็นบ่ผีบ้า มันบ่มีใจดอกนาง จิต กะล่องลอยไปเลย ๆ สมคนบ้า ปล่อยมันไปห ล่า บ่อยากหวนคืนมา จำอีหยัง โอ.. ลืมบ่เป็นดอกคำนาง คำนางเจ้าผู้แก้ม ป่ายหล่าย ว่าไผเคยป๋า บ่าวพี่ชายไปบ่ลา แต่ซ้ำบ่หนำยังปล่อย เฮาเป็นบ้า เจ้ากะบ่หั วซา ล่ะคันสิไห้ กะเปลืองน้ำตาสื่อ ๆ กะเลยต้องฝืน ลำฟ้อนเฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึ กหยัง ยิ้มเป๋อ ยิ้มเป้ยคือเย้ยทุกข์ เจ้าของ ย่านมันหลุด ปากเว้าบักบ้าสิด่วน ลาก่อน ล่ะเด้อจัก หน่อยย่านคำเว้า ว่าฮักคืนมาฆ่า ให้เป็นบ้า แฮงกว่าเก่า