คอร์ด ฉันยินดีโอบกอดเธอ Phumin

เธอเปรียบดั่งต้นไม้ ที่เด่น สวยหลายราตรี ผลัด ใบสีเขียว ขจี สง่า สูงเทียบแผ่นฟ้า มีต้นมากมาย ที่ผุด ขึ้นตามกาลเวลา เปรียบ ดั่งผู้คนนา นา ที่ผ่าน มาในชีวิตเธอ แล้วค่อยๆ ตายไป บ้างล้ม หายบ้างแห้งเหี่ยว บาง ต้นเคียงข้างแปป เดียว ก็ลา ลับลงสู่พื้น มีแค่เพียงเถาวัลย์ โอบกอด เธอทุกค่ำคืน ไม่ เคยหวนคืนสู่ พื้น ยอมหยัด ยืนไม่ลาไกล วันเวลาผ่านพ้น จนต้น ไม้สูงตระหง่าน มองเห็นการเปลี่ยน ผัน เหล่าบุป ผาที่มากมี และ ฉันในนามเถาวัลย์ จะอยู่เคียง ข้างเธอคนดี อีก กี่เดือนกี่ ปี ก็ไม่ มีวันลาลับไกล ต่อ ให้ผู้คนมากมาย จะหล่น หายไม่หวนคืน แต่จะ มีฉันเพียงผู้ นึง ที่ยัง รักและห่วงใย ยามเมื่อเธอเติบโต เพื่อนดอก ไม้จะค่อยหายไป แต่ เธอก็ต้องไปให้ ไหว เพื่อชม ผืนพงไพรแห่งนี้ หากความ รักของเรามันเป็นอย่าง นี้ ฉัน ยินดีโอบกอดเธอต้นไม้ ใหญ่ หากลม ฝนวันไหนมันแห้งเหือด ไป ฉันจะเลื้อย ไปยังสายลำธาร เอาน้ำ ให้เธอ ยามที่เธอเหี่ยว เฉา ยามที่เธอ โรยรา เมื่อ ยามที่ป่าพา เธอกลับคืน ฉันจะ ยอมถูกกลืน ลงไป เคียงข้าง เธอ บุปผา นภา นที สิ่งเหล้า นี้ไม่ต้องการ ภู เขาพื้นดินสาย ธาร ไม่เคย คิดจะไขว่คว้า เหมือนว่าความหวังดี จะ มีให้ต้นไม้มากกว่า มัน เลยไม่ปรารถ นา จะ เข้ามาครอบครองผู้ใด เวลาพรากคนข้างกาย พรากความ หมายความทรงจำ เวลา พรากเอาความ งาม หมู่ดอก ไม้ไปจากเธอ แต่ไม่เคยมีเลย ที่ทำให้ ฉันต้องพรากเธอ ไม่ มีสักทีเลย เธอ ที่ไม่ เจอฉันอยู่ตรงนี้ ถ้าลองมองมันดีๆ บท ความนี้คือที่สุด ของ ความรักที่สุด แท้ ไม่มี แม้ที่เปรียบปราน ความหวังดีเถาวัลย์ เปรียบ ดังฉันที่ให้เธอ แม้ มันไม่ได้เลิศ เลอ แต่เธอ หาไม่ได้อีกแล้ว ก็ มีบางที่น้อยใจ เธอใส่ ใจดอกไม้ช่ออื่น แต่ ฉันก็ไม่เคยจะ ฝืน ปล่อยมือ ฉันที่กอดเธอ หลาย ครั้งที่มองดูเธอ หกระ เหินปนกันไป แต่เถา วัลย์ก็ไม่เคยไป ไหน ยังกอดต้น ไม้ไว้สุดแรง หากว่ามันต้องตาย ปรารถ นาไว้เพียงแค่ ให้ ตายไปกับรัก แท้ เจ้าต้น ไม้ดั่งที่ต้องการ